Η εξέλιξη του Μπραντ

Και εκεί που νομίζω ότι ο Μπραντ Πιτ (Brad Pitt) είναι ένας ακόμη ηθοποιός που κάνει καριέρα μόνο και μόνο λόγω εμφάνισης, βλέπω τη Βαβέλ και καταρίπτεται η θεωρία μου. Γιατί εντάξει, μπορεί να μη δίνει ρεσιτάλ σε ταινίες όπως Η Συμμορία των Έντεκα, Δώδεκα κλπ αλλά απ'την άλλη, τί απαιτήσεις είχε ο ρόλος του; Και ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο Μεξικάνο, δηλαδή δεν αποδίδει και τόσο καλά αλλά δεν έχει και σημαντικές απαιτήσεις ο ρόλος, τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ακόμα και σ'αυτά τα έργα παίζει σεβαστά! Ωστόσο, βλέποντας τη Βαβέλ άλλαξα γνώμη και τον είδα από άλλη σκοπιά. Πρώτα πρώτα γιατί "έσπασε" το όμορφο προσωπάκι του κλαίγοντας στη σκηνή του τηλεφωνήματος αλλά και γενικά επειδή έπαιξε πολύ καλά. Με αλλαγμένα μυαλά λοιπόν βλέπω και τους 12 Πιθήκους και πλέον εντυπωσιάζομαι! Η ερμηνεία του ως τρόφιμου στο ψυχιατρείο είναι φανταστική. Για να μη μιλήσω και για το Fight Club όπου και παραδίδει μαθήματα. Η χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας όπου και θέτει τους κανόνες του Fight Club είναι πωρωτική. -The first rule of Fight Club is: We do not talk about Fight club. The second rule of Fight Club is: WE DO NOT TALK ABOUT FIGHT CLUB!- Τουλάχιστον πωρωτική! Τελευταία με τους Άδωξους Μπάσταρδους με εξέπληξε και πάλι ευχάριστα αφού η κλασσική αμερικάνικη περσόνα του Lt. Aldo Raine την οποία υποδύεται προσδίδει στο έργο το στοιχείο του γουέστερν και της γλυκιάς παράνοιας που τόσο αγαπάμε στα έργα του Ταραντίνο. Συγχαρητήρια, λοιπόν, κύριε Πιτ!

À l'interieur (Μέσα μου)

Τελικά οι Γάλλοι το 'χουν και στις ταινίες τρόμου. Πραγματικά αυτό το έργο θα σας ταρακουνήσει. Σκηνοθετημένο από τους Alexandre Bustillo και Julien Maury με τις Béatrice Dalle και Alysson Paradis αποτελεί την ενσάρκωση του κακού. Δε βασίζεται στο στοιχείο της έκπληξης και του ξαφνιάσματος για να τρομάξει. Δημιουργεί μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα την οποία χρησιμοποιεί για να ξετυλίξει ένα φρικιαστικό θέαμα.
Η ιστορία είναι απλή. Μια έγγυος γυναίκα (Alysson Paradis) δέχεται την επίσκεψη μιας σατανικής γυναικείας μορφής (Béatrice Dalle), η οποία δείχνει να θέλει να πάρει το αγέννητο μωρό της.
Είναι όμως τέτοια η σκηνοθεσία και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται που θα κρατιέστε συχνά από το μπράτσο της καρέκλας ενώ αν είστε λίγο ευαίσθητοι, θα στρέψετε το βλέμμα σας αλλού σε πολλές σκηνές. Αυτό που ουσιαστικά σε σοκάρει σε αυτό το έργο είναι η ωμή βία. Παράλληλα, όμως, για τους λάτρεις του gore, αυτό σε εξιτάρει κιόλας! Προσωπικά, μετά από αυτό το έργο, τα Saw (Σε βλέπω) μου φάνηκαν παιδικά.
Θερμή παράκληση: μην το δείτε μεσημέρι και με τα φώτα όλα αναμμένα! Βάλτε το βράδυ, μόνοι στο σπίτι και σε σκοτεινό δωμάτιο. Καλή προβολή!

Jeux d'enfants

To Jeux d'enfants (Αγάπα με αν τολμάς) είναι μια ταινία του Yann Samuel με τους Guillaume Canet (Η παραλία, Η μάσκα του τρόμου) και Marion Cotillard (Ταξι (1,2,3), Big Fish). Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δυο παιδιά που μεγαλώνουν και γίνονται τυπικοί ενήλικες. Κλειδί στην ιστορία και τη σχέση ανάμεσά τους είναι ένα μικρό κυλινδρικό κουτί με εικόνες από καρουσέλ που χρησιμοποιούν για το δικό τους παιχνίδι θάρρους. Ο έχων το κουτί προκαλεί τον άλλο να κάνει κάτι παράτολμο και του το παραδίδει μετά το πέρας της δοκιμασίας. Αυτό το παιχνίδι τους βάζει συχνά σε μπελάδες με τους μεγάλους (γονείς, διευθυντή κλπ) αλλά τους δένει σε μια σχέση δυνατής φιλίας και αγάπης.
Αυτό που τραβάει την προσοχή σ'αυτήν την ταινία είναι τα μοναδικά της χρώματα. Είναι τόσο ζωηρά και έντονα που αποδίδουν την παιδικότητα που αποπνέει το έργο σε όλη της την αθωότητα. Πρόκειται για ένα έργο ρομαντικό. Όχι όμως με την φλούφλικη έννοια του όρου. Δεν είναι μια χαζοκομεντί. Είναι ένα έργο που συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα (σύμφωνα με τη δική μου άποψη) του σύγχρονου ρομαντισμού ως ρεύμα τέχνης. Ωστόσο, πάντα σύμφωνα με τη δική μου άποψη, για να το αντιληφθεί και να το απολαύσει κάποιος στο μεγαλείο του πρέπει να γνωρίζει τη γαλλική γλώσσα και κουλτούρα. Προσωπικά, ένας από τους λόγους που το χάρηκα τόσο είναι το γεγονός πως χρησιμοποιεί τη γαλλική με τέτοια γλυκιά αφέλεια και τέτοια παιδική αθωότητα ώστε απογειώνει το έργο.
Για να μην τα πολυλογώ, το έργο μου άρεσε πολύ. Έχει καταπληκτικές ερμηνείες και φοβερό σενάριο. Η σκηνοθεσία είναι άψογη και η φωτογραφία μοναδική. Μην το χάσετε.