Και εκεί που νομίζω ότι ο Μπραντ Πιτ (Brad Pitt) είναι ένας ακόμη ηθοποιός που κάνει καριέρα μόνο και μόνο λόγω εμφάνισης, βλέπω τη Βαβέλ και καταρίπτεται η θεωρία μου. Γιατί εντάξει, μπορεί να μη δίνει ρεσιτάλ σε ταινίες όπως Η Συμμορία των Έντεκα, Δώδεκα κλπ αλλά απ'την άλλη, τί απαιτήσεις είχε ο ρόλος του; Και ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο Μεξικάνο, δηλαδή δεν αποδίδει και τόσο καλά αλλά δεν έχει και σημαντικές απαιτήσεις ο ρόλος, τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ακόμα και σ'αυτά τα έργα παίζει σεβαστά! Ωστόσο, βλέποντας τη Βαβέλ άλλαξα γνώμη και τον είδα από άλλη σκοπιά. Πρώτα πρώτα γιατί "έσπασε" το όμορφο προσωπάκι του κλαίγοντας στη σκηνή του τηλεφωνήματος αλλά και γενικά επειδή έπαιξε πολύ καλά. Με αλλαγμένα μυαλά λοιπόν βλέπω και τους 12 Πιθήκους και πλέον εντυπωσιάζομαι! Η ερμηνεία του ως τρόφιμου στο ψυχιατρείο είναι φανταστική. Για να μη μιλήσω και για το Fight Club όπου και παραδίδει μαθήματα. Η χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας όπου και θέτει τους κανόνες του Fight Club είναι πωρωτική. -The first rule of Fight Club is: We do not talk about Fight club. The second rule of Fight Club is: WE DO NOT TALK ABOUT FIGHT CLUB!- Τουλάχιστον πωρωτική! Τελευταία με τους Άδωξους Μπάσταρδους με εξέπληξε και πάλι ευχάριστα αφού η κλασσική αμερικάνικη περσόνα του Lt. Aldo Raine την οποία υποδύεται προσδίδει στο έργο το στοιχείο του γουέστερν και της γλυκιάς παράνοιας που τόσο αγαπάμε στα έργα του Ταραντίνο. Συγχαρητήρια, λοιπόν, κύριε Πιτ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου