Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Interview J.Lo Has a back-up plan

Apr 19, 2010

Q: Jennifer, why did you choose to return to the screen in The Back-up Plan?
Jennifer Lopez: It was just time for me to do a movie again. I love romantic comedies. Throughout my career, I’ve always felt like certain things come to me at the right time. When I look at the work that I’ve done, it’s always very indicative of where I was in my life at the moment. This was the same thing.

Q: Do you feel like this is your big comeback, after motherhood?
Lopez: As far as the comeback, I don’t really think of it that way. I was just home on maternity leave, working and making music. And now [this is] my first movie coming out since I was fat. [Laughs]

Q: If you hadn’t met Marc Anthony and had babies, would you have considered having children on your own as a single parent?
Lopez: No, it’s just too hard. Honestly, I have so much respect for single moms, or anybody who finds themselves a single mother. To choose to be a single mother is just so courageous to me. It is such a hard job to raise a child and to be everything to that child without a partner. I don’t know if I could do it on my own. I really don’t.

Q: What was your reaction when you found out you were pregnant with twins?
Lopez: I was in denial that I was even pregnant, so when I found out I was having twins, I just laughed. I was like, “Of course, this would happen!” I started giggling and Marc started crying. It was joyous. We were happy. He’s emotional. It was just like, “I can’t believe this is happening.” He had had children before, but it was his first twins.

Kick -Ass

Η εβδομάδα που ξεκινά σήμερα είναι πολύ σημαντική κινηματογραφικά και θα τη θυμάστε τουλάχιστον για όλη τη χρονιά.

Όχι γιατί είναι η πιο busy όσον αφορά τις ταινίες που βγαίνουν στις ελληνικές αίθουσες (9 τον αριθμό) αλλά γιατί βγαίνει το Kick-Ass!

Kick-Ass, του Matthew Vaughn.
Αν δεν θέλετε να ακούτε τους επόμενους μήνες όλους να μιλάνε για την Hit Girl και τον ...βαζελο super ηρωα που τις τρώει και εσείς να μην έχετε γνώμη, πρέπει να δείτε το Kick-Ass, ένα βίαιο superhero action-comedy film που σίγουρα θα δημιουργήσει οπαδούς.


Μην τη χάσετε.

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Η εξέλιξη του Μπραντ









Και εκεί που νομίζω ότι ο Μπραντ Πιτ (Brad Pitt) είναι ένας ακόμη ηθοποιός που κάνει καριέρα μόνο και μόνο λόγω εμφάνισης, βλέπω τη Βαβέλ και καταρίπτεται η θεωρία μου. Γιατί εντάξει, μπορεί να μη δίνει ρεσιτάλ σε ταινίες όπως Η Συμμορία των Έντεκα, Δώδεκα κλπ αλλά απ'την άλλη, τί απαιτήσεις είχε ο ρόλος του; Και ενώ κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο Μεξικάνο, δηλαδή δεν αποδίδει και τόσο καλά αλλά δεν έχει και σημαντικές απαιτήσεις ο ρόλος, τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ακόμα και σ'αυτά τα έργα παίζει σεβαστά! Ωστόσο, βλέποντας τη Βαβέλ άλλαξα γνώμη και τον είδα από άλλη σκοπιά. Πρώτα πρώτα γιατί "έσπασε" το όμορφο προσωπάκι του κλαίγοντας στη σκηνή του τηλεφωνήματος αλλά και γενικά επειδή έπαιξε πολύ καλά. Με αλλαγμένα μυαλά λοιπόν βλέπω και τους 12 Πιθήκους και πλέον εντυπωσιάζομαι! Η ερμηνεία του ως τρόφιμου στο ψυχιατρείο είναι φανταστική. Για να μη μιλήσω και για το Fight Club όπου και παραδίδει μαθήματα. Η χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας όπου και θέτει τους κανόνες του Fight Club είναι πωρωτική. -The first rule of Fight Club is: We do not talk about Fight club. The second rule of Fight Club is: WE DO NOT TALK ABOUT FIGHT CLUB!- Τουλάχιστον πωρωτική! Τελευταία με τους Άδωξους Μπάσταρδους με εξέπληξε και πάλι ευχάριστα αφού η κλασσική αμερικάνικη περσόνα του Lt. Aldo Raine την οποία υποδύεται προσδίδει στο έργο το στοιχείο του γουέστερν και της γλυκιάς παράνοιας που τόσο αγαπάμε στα έργα του Ταραντίνο. Συγχαρητήρια, λοιπόν, κύριε Πιτ!

À l'interieur (Μέσα μου)







Τελικά οι Γάλλοι το 'χουν και στις ταινίες τρόμου. Πραγματικά αυτό το έργο θα σας ταρακουνήσει. Σκηνοθετημένο από τους Alexandre Bustillo και Julien Maury με τις Béatrice Dalle και Alysson Paradis αποτελεί την ενσάρκωση του κακού. Δε βασίζεται στο στοιχείο της έκπληξης και του ξαφνιάσματος για να τρομάξει. Δημιουργεί μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα την οποία χρησιμοποιεί για να ξετυλίξει ένα φρικιαστικό θέαμα.
Η ιστορία είναι απλή. Μια έγγυος γυναίκα (Alysson Paradis) δέχεται την επίσκεψη μιας σατανικής γυναικείας μορφής (Béatrice Dalle), η οποία δείχνει να θέλει να πάρει το αγέννητο μωρό της.
Είναι όμως τέτοια η σκηνοθεσία και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται που θα κρατιέστε συχνά από το μπράτσο της καρέκλας ενώ αν είστε λίγο ευαίσθητοι, θα στρέψετε το βλέμμα σας αλλού σε πολλές σκηνές. Αυτό που ουσιαστικά σε σοκάρει σε αυτό το έργο είναι η ωμή βία. Παράλληλα, όμως, για τους λάτρεις του gore, αυτό σε εξιτάρει κιόλας! Προσωπικά, μετά από αυτό το έργο, τα Saw (Σε βλέπω) μου φάνηκαν παιδικά.
Θερμή παράκληση: μην το δείτε μεσημέρι και με τα φώτα όλα αναμμένα! Βάλτε το βράδυ, μόνοι στο σπίτι και σε σκοτεινό δωμάτιο. Καλή προβολή!

Jeux d'enfants






To Jeux d'enfants (Αγάπα με αν τολμάς) είναι μια ταινία του Yann Samuel με τους Guillaume Canet (Η παραλία, Η μάσκα του τρόμου) και Marion Cotillard (Ταξι (1,2,3), Big Fish). Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δυο παιδιά που μεγαλώνουν και γίνονται τυπικοί ενήλικες. Κλειδί στην ιστορία και τη σχέση ανάμεσά τους είναι ένα μικρό κυλινδρικό κουτί με εικόνες από καρουσέλ που χρησιμοποιούν για το δικό τους παιχνίδι θάρρους. Ο έχων το κουτί προκαλεί τον άλλο να κάνει κάτι παράτολμο και του το παραδίδει μετά το πέρας της δοκιμασίας. Αυτό το παιχνίδι τους βάζει συχνά σε μπελάδες με τους μεγάλους (γονείς, διευθυντή κλπ) αλλά τους δένει σε μια σχέση δυνατής φιλίας και αγάπης.
Αυτό που τραβάει την προσοχή σ'αυτήν την ταινία είναι τα μοναδικά της χρώματα. Είναι τόσο ζωηρά και έντονα που αποδίδουν την παιδικότητα που αποπνέει το έργο σε όλη της την αθωότητα. Πρόκειται για ένα έργο ρομαντικό. Όχι όμως με την φλούφλικη έννοια του όρου. Δεν είναι μια χαζοκομεντί. Είναι ένα έργο που συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα (σύμφωνα με τη δική μου άποψη) του σύγχρονου ρομαντισμού ως ρεύμα τέχνης. Ωστόσο, πάντα σύμφωνα με τη δική μου άποψη, για να το αντιληφθεί και να το απολαύσει κάποιος στο μεγαλείο του πρέπει να γνωρίζει τη γαλλική γλώσσα και κουλτούρα. Προσωπικά, ένας από τους λόγους που το χάρηκα τόσο είναι το γεγονός πως χρησιμοποιεί τη γαλλική με τέτοια γλυκιά αφέλεια και τέτοια παιδική αθωότητα ώστε απογειώνει το έργο.
Για να μην τα πολυλογώ, το έργο μου άρεσε πολύ. Έχει καταπληκτικές ερμηνείες και φοβερό σενάριο. Η σκηνοθεσία είναι άψογη και η φωτογραφία μοναδική. Μην το χάσετε.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Θέλεις να πας σινεμά?Μάθε τι παίζεται τώρα στους κινηματογράφους..

PANDORUM






Σκηνοθεσία: Κρίστιαν Άλβαρτ
Πρωταγωνιστούν: Ντένις Κουέιντ, Μπεν Φόστερ, Καμ Γκίγκαντετ, Άντζι Τράουε
Κατηγορία: Τρόμου
Διάρκεια: 108'

Μια ιστορία τρόμου και επιβίωσης από τον Γερμανό σκηνοθέτη Κρίστιαν Άλβαρτ ("Antibodies") και τους δημιουργούς της ταινίας "Resident Evil". Πρωταγωνιστούν ο υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Ντένις Κουέιντ ("Far From Heaven") και ο Μπεν Φόστερ ("X-Men: The Last Stand", "Six Feet Under").

Για περισσότερες πληροφορίες click here